Northrop F-5

Northrop F-5

Το Northrop F-5 είναι ένα ελαφρύ υπερηχητικό μαχητικό αεροσκάφος, σχεδιασμένο από την Αμερικανική Northrop στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Εκατοντάδες παραμένουν σε υπηρεσία σε αεροπορικές δυνάμεις σε ολόκληρο τον κόσμο και ο τύπος αποτέλεσε την βάση για την ανάπτυξη άλλων αεροσκαφών. Η παραγωγή του αεροσκάφους τερματίστηκε το 1987.

Σχεδίαση και εξέλιξη

Η ανάπτυξη του αεροσκάφους ξεκίνησε ως μια αυτοχρηματοδοτούμενη προσπάθεια της Northrop την δεκαετία του 1950. Το F-5 Freedom Fighterμπήκε σε υπηρεσία την δεκαετία του 1960 και μέχρι το 1972, οπότε και τερματίστηκε η γραμμή παραγωγής του αεροσκάφους πρώτης γενιάς, είχαν κατασκευαστεί περίπου 1100 αεροσκάφη για την Αμερικανική Αεροπορία και περισσότερα από 800 για τους συμμάχους των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.

Πρόθεση της Northrop ήταν το σχέδιο N-156 να αποτελέσει ένα χαμηλού κόστους και εύκολης συντήρησης μαχητικό αεροσκάφος. Για τον λόγο αυτό το αεροσκάφος σχεδιάστηκε γύρω από μία έκδοση με μετάκαυση των κινητήρων General Electric J85, έκδοση που είχε αναπτυχθεί για το μικροσκοπικό σκάφος παραπλάνησης McDonnell ADM-20 Quail το οποίο μεταφερόταν μέσα στο βομβαρδιστικό B-52 Stratofortress. Η απαίτηση για το σκάφος παραπλάνησης απαιτούσε ένα μικρό κινητήρα με μεγάλη αναλογία ώσης – βάρους. Ο Αμερικανικός Στρατός εξέφρασε ενδιαφέρον για μία έκδοση εγγύς υποστήριξης του σχεδίου αυτού, όμως η χρήση αεροσκαφών σταθερής πτέρυγας ήταν αρμοδιότητα της Αμερικανικής Αεροπορίας, η οποία δεν συμφωνούσε ούτε με την χρήση του N-156 ως μαχητικό πρώτης γραμμής ούτε είχε την διάθεση να επιτρέψει στον στρατό να χρησιμοποιεί μαχητικά αεροσκάφη σταθερής πτέρυγας (κατάσταση που επαναλήφθηκε και με το C-7 Caribou).

Η βελτιωμένη δεύτερη γενιά του αεροσκάφους, το F-5E Tiger II, και οι εκδόσεις που ακολούθησαν, χρησιμοποιήθηκαν επίσης ευρέως από την Αμερική και τους συμμάχους της ως επιθετικά και εκπαιδευτικά αεροσκάφη. Κατασκευάστηκαν 1400 και η παραγωγή του τερματίστηκε το 1987. Πολλά F-5 συνέχισαν να βρίσκονται σε υπηρεσία τις δεκαετίες του 1990 και του 2000, έχοντας υποστεί διάφορα προγράμματα αναβάθμισης. Σημαντικές υπήρξαν επίσης οι διάφορες αναγνωριστικές εκδόσεις του αεροσκάφους, τα RF-5.

Το F-5 υπήρξε ένα επιτυχημένο αεροσκάφος για τους συμμάχους των ΗΠΑ, όμως δεν υπήρξε ποτέ μαχητικό πρώτης γραμμής από την Αμερικανική Αεροπορία λόγω του στρατηγικού δόγματος της, το οποίο απαιτούσε μεγαλύτερα και βαρύτερα αεροσκάφη. Παρόλα αυτά η Αμερικανική Αεροπορία υιοθέτησε το εκπαιδευτικό T-38 Talon, το οποίο βασίζεται στην άτρακτο και τη σχεδίαση του F-5 και αποτέλεσε το πρώτο υπερηχητικό εκπαιδευτικό αεροσκάφος του κόσμου, ενώ το σχέδιο του F-5 αποτέλεσε στην αφετηρία για το YF-17, το οποίο εξελίχθηκε στο επιτυχημένο F/A-18 Hornet. Σε αντίθεση όμως με το F-5, το οποίο είναι ένα ελαφρύ μαχητικό και αναπτύχθηκε γύρω από τους μικρότερους διαθέσιμους κινητήρες, η τελική εξέλιξη του F/A-18E/F Super Hornet είναι ένα σχετικά βαρύ μαχητικό και επιθετικό αεροσκάφος.

Επιχειρησιακή Ιστορία

F-5A/B Freedom Fighter

Όταν η Κυβέρνηση Κέννεντυ, στα πλαίσια του Προγράμματος Στρατιωτικής Βοήθειας, χρειάστηκε ένα μαχητικό χαμηλού κόστους για να το διανείμει στα λιγότερο ανεπτυγμένα κράτη, το σχέδιο N-156 της Northrop βρέθηκε πρώτο στην λίστα επιλογής και πήρε την ονομασία F-5A.

Το πρώτο συμβόλαιο για το αεροσκάφος παραγωγής έγινε το 1962, ενώ η πρώτη εξαγωγική παραγγελία έγινε τον Φεβρουάριο του 1964 από την Πολεμική Αεροπορία της Νορβηγίας. Συνολικά κατασκευάστηκαν 636 F-5Aμέχρι τον τερματισμό της γραμμής παραγωγής το 1972, καθώς και 200 διθέσια F-5B επιχειρησιακά εκπαιδευτικά αεροσκάφη τα οποία δεν έφεραν πυροβόλα στο ρύγχος.

Η Αμερικανική Αεροπορία δοκίμασε το 1965 το F-5A σε πολεμικές συνθήκες, με την ονομασία Skoshi Tiger (Μτφ: Μικρός Τίγρης. Η λέξη «skoshi» προέρχεται από την Ιαπωνική λέξη «sukoshi» η οποία σημαίνει μικρός). 12 αεροσκάφη παραδοθήκαν στην 4503η Τακτική Πτέρυγα Μαχητικών και πήραν την ονομασία F-5C. Τα αεροσκάφη αυτά ανέλαβαν πολεμικά καθήκοντα στο Βιετνάμ, πετώντας περισσότερες από 3,500 αποστολές από την 3η Τακτική Πτέρυγα Μαχητικών στην Μπιέν Χόα του Νοτίου Βιετνάμ, ενώ δύο αεροσκάφη χάθηκαν στη μάχη. Το πρόγραμμα όμως τερματίστηκε σύντομα, κυρίως για πολιτικούς λόγους παρά από επιλογή της αεροπορίας. Πρέπει να σημειωθεί ότι το δυηχητικό F-104 Starfighter και το εξελιγμένο F-102 Delta Daggerδοκιμάστηκαν αλλά αποσύρθηκαν εντελώς από το Βιετνάμ.

Συνέπεια της επιχειρησιακής επιτυχίας του προγράμματος Skoshi Tiger η πολεμική Αεροπορία των Φιλιππίνων αγόρασε 23 αεροσκάφη F-5 το 1965.

Τα εναπομείναντα αεροσκάφη της 4503ης Τακτικής Πτέρυγας Μαχητικών παραδόθηκαν στην πολεμική αεροπορία του Νοτίου Βιετνάμ, η οποία μέχρι τότε χρησιμοποιούσε μόνο τα αργοκίνητα A-37 Dragonfly και ελικοφόρα A-1 Skyraider επιθετικά αεροσκάφη. Ο πρόεδρος του Βιετνάμ ζητούσε αεροσκάφη F-4 Phantom, όμως η αεροπορία του Νοτίου Βιετνάμ πετούσε κυρίως αποστολές κατά στόχων εδάφους, καθώς οι κουμμουνιστικές δυνάμεις του Βορείου Βιετνάμ δεν επιχειρούσαν με αεροσκάφη πάνω από το Νότιο Βιετνάμ.

Όταν αργότερα στη διάρκεια του πολέμου η Μπιέν Χόα κατελήφθη από τις δυνάμεις του Βόρειου Βιετνάμ πολλά από τα αεροσκάφη αιχμαλωτίστηκαν και χρησιμοποιήθηκαν επιχειρησιακά από αεροπορία του Βορείου Βιετνάμ. Από άποψη επίδόσεων, εκτέλεσης ελιγμών και μεγέθους το F-5 φαινόταν ικανός αντίπαλος ενάντια στα MiG-21 στις αερομαχίες, όμως η φιλοσοφία της Αμερικανικής αεροπορίας απαιτούσε μεγαλύτερα, γρηγορότερα, βαρύτερα και με μεγαλύτερη εμβέλεια αεροσκάφη για επιχειρήσεις πάνω από το Βιετνάμ, όπως τα F-105 Thunderchief και F-4.

Πολλά από τα F-5 που αιχμαλωτίστηκαν με την λήξη του Πολέμου του Βιετνάμ στάλθηκαν στην Πολωνία και την Ρωσία για μελέτη της αμερικανικής αεροπορικής τεχνολογίας, ενώ άλλα τοποθετήθηκαν σε διάφορα μουσεία του Βιετνάμ. Κάποια πλεονάζοντα F-5A και F-5E πουλήθηκαν σε ιδιώτες.

F-5E/F Tiger II

Το 1970 η Northrop κέρδισε τον διαγωνισμό για ένα βελτιωμένο Διεθνές Μαχητικό Αεροσκάφος (International Fighter Aircraft - IFA) το οποίο θα αντικαθιστούσε το F-5A. Αποτέλεσμα του διαγωνισμού ήταν το F-5A-21, που στη συνέχεια πήρε την ονομασία F-5E. Είχε μεγαλύτερη άτρακτο, μεγαλύτερη πτερυγική επιφάνεια και πιο εξελιγμένα συστήματα πτήσης, περιλαμβανομένου και ραντάρ Emerson AN/APQ-153 (σε αντίθεση με τα F-5A και –B τα οποία δεν διέθεταν ραντάρ).

Παράλληλα υπήρχε η δυνατότητα τοποθέτησης επιπλέον συστημάτων πτήσης, ανάλογα τις απαιτήσεις του κάθε χρήστη. Επίσης αναπτύχθηκε η διθέσια εκπαιδευτική έκδοση F-5F που όμως διατηρούσε τις ικανότητες μάχης. Σε αντίθεση με το F-5B που δεν έφερε πυροβόλα, το F-5F έφερε ένα πυροβόλο M39 cannon στο ρύγχος με μειωμένη όμως ποσότητα πυρομαχικών. Έφερε επίσης ραντάρ Emerson AN/APQ-157, το οποίο ήταν μία έκδοση του AN/APQ-153 και είχε εμβέλεια 10 ναυτικά μίλια, και διπλά χειριστήρια ελέγχου και συστήματα απεικόνισης για τα δύο μέλη του πληρώματος.

Αναπτύχθηκε επίσης και η αναγνωριστική έκδοση RF-5E Tigereye που έφερε αισθητήρες στο ρύγχος αντί του ραντάρ και ένα πυροβόλο. Μία αναβάθμιση του συστήματος ραντάρ που προσφέρθηκε περιλάμβανε τη χρήση του Emerson AN/APG-69, το οποίο ήταν διάδοχος του AN/APQ-159, και είχε ικανότητα χαρτογράφησης. Η αναβάθμιση αυτή όμως δεν έτυχε μεγάλης αποδοχής από τις χώρες χρήστες του αεροσκάφους για οικονομικούς λόγους και έτσι το νέο ραντάρ χρησιμοποιήθηκε περιορισμένα από την Αμερικανική και Ελβετική αεροπορία.

Το F-5E έλαβε το επίσημο όνομα Tiger II. Κατά τη διάρκεια της επιχειρησιακής του ζωής έλαβε πολλές αναβαθμίσεις, με σημαντικότερη την τοποθέτηση νέου ραντάρ επίπεδης διάταξης Emerson AN/APQ-159 με εμβέλεια 20 ναυτικά μίλια. Παρόμοιες αναβαθμίσεις προσφέρθηκαν και για το F-5F με το εξελιγμένο AN/APQ-167 που όμως δεν υλοποιήθηκε.

Η Northrop κατασκεύασε 792 F-5E, 140 F-5F and 12 RF-5E. Περισσότερα κατασκευάστηκαν κατόπιν αδείας στο εξωτερικό: 56 F-5E και -F και 5 RF-5E στην Μαλαισία, 90 F-5E και –F στην Ελβετία (κάποια από τα οποία έχουν ενοικιαστεί την Αυστρία για να καλύψουν το κενό που δημιουργήθηκε από την απόσυρση των Saab Draken και μέχρι την παραλαβή των Eurofighter), 68 στην Νότια Κορέα και 308 στην Ταϊβάν.

Πολλές εκδόσεις του F-5 παραμένουν ακόμα σε υπηρεσία σε πολλές χώρες. Τα πλέον εξελιγμένα είναι τα αεροσκάφη της Σιγκαπούρης, η οποία διατηρεί ένα στόλο 49 αναβαθμισμένων μονοθέσιων F-5S και διθέσιων F-5T. Η αναβάθμιση περιελάμβανε νέο ραντάρ κατασκευασμένο από το Ισραήλ, αναβαθμισμένο πιλοτήριο με οθόνες πολλαπλών ενδείξεων και συμβατότητα με τους πυραύλους αέρος αέρος Rafael Python και AIM-120 AMRAAM.

Προγράμματα αναβάθμισης πραγματοποιήθηκαν από το Ισραήλ και για τα αεροσκάφη της αεροπορίας της Ταϊλάνδης, τα οποία ονομάστηκαν F-5T Tigris, οπλισμένα με πυραύλους Python III και 4, χωρίς όμως την ικανότητα να χρησιμοποιούν πυραύλους εμβέλειας πέραν του οπτικού ορίζοντα.

Εκδόσεις

Μονοθέσιες εκδόσεις

N-156F

Αρχική ονομασία των τριών πρωτοτύπων του μαχητικού.

YF-5A

Η ονομασία που έδωσε η Αμερικανική Πολεμική Αεροπορία στα τρία πρωτότυπα.

F-5A

Μονοθέσια έκδοση παραγωγής.

F-5A (G)

Μονοθέσια έκδοση του F-5A για την Νορβηγική Πολεμική Αεροπορία.

XF-5A

Ονομασία που δόθηκε σε ένα αεροσκάφος που χρησιμοποιήθηκε για στατικές δοκιμές.

F-5C Skoshi Tiger

12 αεροσκάφη F-5A Freedom Fighter τα οποία δοκιμάστηκαν για σχεδόν πέντε μήνες στο Βιετνάμ.

F-5E Tiger II

Μονοθέσια έκδοση παραγωγής.

F-5E Tiger III

Αναβαθμισμένη έκδοση του F-5E για την Πολεμική Αεροπορία της Χιλής.

F-5F Tiger II

Μονοθέσια έκδοση για την Πολεμική Αεροπορία της Τυνησίας.

F-5G

Προσωρινή ονομασία που δόθηκε στο F-20A Tigershark.

F-5N

Πρώην Ελβετικά F-5E σε υπηρεσία με το Αμερικανικό Ναυτικό

F-5S

Αναβαθμισμένη έκδοση του F-5E για την Πολεμική Αεροπορία της Σινγκαπούρης.

F-5T Tigris

Αναβαθμισμένη έκδοση του F-5E από το Ισραήλ για την Πολεμική Αεροπορία της Ταϊλάνδης.

F-5EM

Αναβαθμισμένη έκδοση του F-5E για την Πολεμική Αεροπορία της Βραζιλίας.

Αναγνωριστικές εκδόσεις

RF-5A

Μονοθέσια αναγνωριστική έκδοση του F-5A.

RF-5A (G)

Μονοθέσια αναγνωριστική έκδοση του F-5A για την Νορβηγική Πολεμική Αεροπορία.

RF-5E Tigereye

Μονοθέσια αναγνωριστική έκδοση του F-5E. Το RF-5E Tigereye χρησιμοποιήθηκε από την Σαουδική Αραβία, το Ιράν και την Μαλαισία.

RF-5E Tigergazer

Αναβαθμισμένη μονοθέσια αναγνωριστική έκδοση του Upgraded F-5E. Το Tigergazer βρίσκεται σε υπηρεσία με την Πολεμική Αεροπορία της Ταϊβάν.

RF-5S Tigereye

Μονοθέσια αναγνωριστική έκδοση του F-5S για την Πολεμική Αεροπορία της Σινγκαπούρης.

Διθέσιες εκδόσεις

F-5-21

Προσωρινή ονομασία που δόθηκε στο YF-5B.

YF-5B

Ένα F-5B στο οποίο τοποθετήθηκε κινητήρας General Electric J85-GE-21 και χρησιμοποιήθηκε ως πρωτότυπο για το F-5E Tiger II.

F-5B

Διθέσια εκπαιδευτική έκδοση.

F-5B(G)

Διθέσια εκπαιδευτική έκδοση του F-5B για την Νορβηγική Πολεμική Αεροπορία.

F-5D

Διθέσια εκπαιδευτική έκδοση που όμως δεν κατασκευάστηκε.

F-5F Tiger II

Διθέσια εκπαιδευτική έκδοση.

F-5F Tiger III

Αναβαθμισμένη διθέσια εκπαιδευτική έκδοση του F-5F για την Πολεμική Αεροπορία της Χιλής.

F-5T

Αναβαθμισμένο F-5F για την Πολεμική Αεροπορία της Σινγκαπούρης.

F-5FM

Αναβαθμισμένη έκδοση του F-5F για την Πολεμική Αεροπορία της Βραζιλίας.

Το F-5 σε Ελληνική Υπηρεσία

Τα πρώτα αεροσκάφη F-5Α και F-5Β παραδόθηκαν στην Ελληνική Πολεμική Αεροπορία το Μάιο του 1965, ενώ το 1968 και 1969 παραλήφθηκαν 16 φωτοαναγνωριστικά RF-5Α. Η τελευταία παραλλαγή που εισήλθε σε υπηρεσία το 1991 ήταν το NF-5A/B κατασκευής Canadair από τα αποθέματα της Ολλανδικής Πολεμικής Αεροπορίας, με αναβαθμισμένο εξοπλισμό σε σχέση με τα παλιότερα F-5Α αμερικάνικης κατασκευής. Το F-5 αποσύρθηκε το Μάρτιο του 2001 υπηρετώντας πιστά όλους τους ρόλους για τους οποίους σχεδιάστηκε, από αναχαίτηση μέχρι ρόλους δίωξης και βομβαρδισμού,ενώ χρησιμοποιήθηκε και ως μέσο εξοικείωσης νέων χειριστών σε αεριωθούμενα μαχητικά. Παράλληλα το F-5 εξόπλισε για μικρό χρονικό διάστημα (1967-1968) το τρίτο Ελληνικό Ακροβατικό Σμήνος, Νέα Ελληνική Φλόγα.

Αναλυτικά τα F-5 εξόπλισαν τις:

337 Μοίρα Αναχαιτίσεως Ημέρας (ΜΑΗ) «Φάντασμα» από το 1967 έως το 1978 (Αεροπορική Βάση Λάρισας).

341 Μοίρα Αναχαιτίσεως Ημέρας (ΜΑΗ) «Bέλος» από το 1965 έως το 1993 (Αεροπορική Βάση Νέας Αγχιάλου).

343 Μοίρα Αναχαιτίσεως Ημέρας (ΜΑΗ) «Αστέρι» από το 1966 έως το 2001 (Αεροπορική Βάση Νέας Αγχιάλου - Αεροπορική Βάση Θεσσαλονίκης, Αεροδρόμιο Μακεδονία).

349 Μοίρα Αναχαίτισης Ημέρας (ΜΑΗ) από το 1967 έως το 1975 (Αεροπορική Βάση Λάρισας).

Northrop F-5

The Northrop F-5A/B Freedom Fighter and the F-5E/F Tiger II are part of a family of widely used light supersonic fighter aircraft, designed and built by Northrop. Although less complex and in avionics less advanced than some of its contemporary aircraft such as the McDonnell Douglas F-4 Phantom II, it was significantly cheaper to procure and operate, leading to widespread popularity as an export fighter to U.S. allies.

Despite not being procured in volume by the United States, it was perhaps the most effective air-to-air fighter possessed by the U.S. in the 1960s and early 1970s. Strengths include the ability to achieve surprise due to small size rendering it difficult for opposing pilots to see, excellent maneuverability, nearly viceless flying qualities and a resulting low accident rate, and a high sortie generation rate. The general high capability, reliability, and maintainability of the F-5 are such that hundreds have remained in service with multiple air forces into the 21st century.

The F-5 started life as a privately funded light fighter program by Northrop in the 1950s. The design team wrapped a small and highly aerodynamic fighter around two compact and high thrust-to-weight ratio General Electric J85 engines, focusing on high performance and low cost of maintenance. Armed with twin 20 mm cannons and missiles for air-to-air combat, the aircraft was also a capable ground attack platform. The first-generation F-5A entered service in the early 1960s. During the Cold War, over 800 were produced through 1972 for U.S. allies. While the USAF had no acknowledged need for a light fighter, it did procure roughly 1,200 supersonic trainer aircraft that were an F-5 derivative, the Northrop T-38 Talon. The T-38 remains in active service as the primary advanced trainer of the USAF.

As a result of winning the International Fighter Aircraft competition in 1970, a program aimed at providing effective low cost fighters to American allies, Northrop introduced the second-generation F-5E Tiger II in 1972. This upgrade included more powerful engines, higher fuel capacity, greater wing area and improved leading edge extensions for better turn rate, optional air to air refueling, and improved avionics including air-to-air radar. Though primarily used by American allies, it also served in U.S. military aviation as a training and aggressor aircraft. A total of 1,400 Tiger II versions were built, production came to an end in 1987.

The F-5 was also developed into a dedicated reconnaissance version, the RF-5 Tigereye. The F-5 also served as a starting point for a series of design studies which resulted in the twin-tailed Northrop YF-17 and the F/A-18 series of carrier-based fighters. The Northrop F-20 Tigershark was an advanced version of the F-5E that did not find a market. The F-5N/F variants remain in service with the United States Navy and United States Marine Corps as an adversary trainer.

Design and development

Origins

In the mid-1950s, Northrop started development on a low-cost, low-maintenance fighter, with the company designation N-156, partly to meet a U.S. Navy requirement for a jet fighter to operate from its escort carriers, which were too small to operate the Navy's existing jet fighters. That requirement disappeared when the Navy decided to withdraw the escort carriers, but Northrop continued development of the N-156, with both a two-seat advanced trainer (the N-156T), and a single-seat fighter (the N-156F) planned.

The design effort was led by Northrop vice president of engineering and accomplished aircraft designer Edgar Schmued, who previously at North American Aviation had been the chief designer of the highly successful P-51 Mustang and F-86 Sabre fighters. Schmued recognized that an efficient supersonic light fighter could be developed, taking advantage of the compact but high thrust-to-weight ratio General Electric J85 turbojet engine and the transonic area rule, seeking to reverse the trend in fighter development towards greater weight and cost. The J85 powerplant was developed to power McDonnell's ADM-20 Quail decoy employed upon the Boeing B-52 Stratofortress.

Another highly influential figure was chief engineer Welko Gasich, who convinced Schmued that the engines must be located within the fuselage for maximum performance. Gasich also for the first time introduced the concept of "life cycle cost" into fighter design, which provided the foundation for the F-5's low operating cost and long service life.

The N-156T was selected by the United States Air Force as a replacement for the T-33 in July 1956. Development proceeded quickly, with the first prototype aircraft, later designated YT-38 Talon, taking its first flight on 12 June 1959. A total of 1,158 Talons would be built by the time production ended in January 1972.

Development of the N-156F continued at a lower priority as a private venture by Northrop, which was rewarded by an order for three prototypes on 25 February 1958 as a prospective low-cost fighter that could be supplied under the Military Assistance Program for distribution to less-developed nations. The first N-156F flew at Edwards Air Force Base on 30 July 1959, exceeding the speed of sound on its first flight.

Although testing of the N-156F was successful, demonstrating unprecedented reliability and proving superior in the ground-attack role to the USAF's existing North American F-100 Super Sabres, official interest in the Northrop type waned, and by 1960 it looked as if the program was a failure. Interest revived in 1961, but when the U.S. Army tested it, (along with the Douglas A-4 Skyhawk and Fiat G.91) for reconnaissance and close-support, although all three types proved capable during Army testing, operating fixed-wing combat aircraft was legally the responsibility of the Air Force, which would not agree to operate the N-156 or allow the Army to operate fixed-wing combat aircraft, a situation repeated with the C-7 Caribou.

In 1962, however, the Kennedy Administration revived the requirement for a low-cost export fighter, selecting the N-156F as winner of the F-X competition on 23 April 1962 subsequently becoming the "F-5A", being ordered into production in October that year. It was named under the 1962 United States Tri-Service aircraft designation system, which included a re-set of the fighter number series (the General Dynamics F-111 was the highest sequentially numbered P/F-aircraft to enter service under the old number sequence).

Northrop built 624 F-5As (including three YF-5A prototypes) before production ended in 1972. These were accompanied by 200 two-seat F-5B aircraft. These were operational trainers, lacking the nose-mounted cannon but otherwise combat-capable, while 86 RF-5A reconnaissance variants of the F-5A, fitted with a four-camera nose were also built. In addition, Canadair built 240 first generation F-5s under license, with CASA in Spain adding a further 70 aircraft.

F-5E and F-5F Tiger II

In 1970, Northrop won the International Fighter Aircraft (IFA) competition to replace the F-5A, with better air-to-air performance against aircraft like the Soviet MiG-21. The resultant aircraft, initially known as F-5A-21, subsequently became the F-5E. It had more powerful (5,000 lbf) General Electric J85-21 engines, and had a lengthened and enlarged fuselage, accommodating more fuel. Its wings were fitted with enlarged leading edge extensions, giving an increased wing area and improved maneuverability. The aircraft's avionics were more sophisticated, crucially including a radar (initially the Emerson Electric AN/APQ-153) (the F-5A and B had no radar). It retained the gun armament of two M39 cannon, one on either side of the nose) of the F-5A. Various specific avionics fits could be accommodated at customer request, including an inertial navigation system, TACAN and ECM equipment.

The first F-5E flew on 11 August 1972. A two-seat combat-capable trainer, the F-5F, was offered, first flying on 25 September 1974, with a new, longer nose, which, unlike the F-5B that did not mount a gun, allowed it to retain a single M39 cannon, albeit with a reduced ammunition capacity. The two-seater was equipped with the Emerson AN/APQ-157 radar, which is a derivative of the AN/APQ-153 radar, with dual control and display systems to accommodate the two-men crew, and the radar has the same range of AN/APQ-153, around 10 nmi.

A reconnaissance version, the RF-5E Tigereye, with a sensor package in the nose displacing the radar and one cannon, was also offered.

The F-5E eventually received the official name Tiger II; 792 F-5Es, 146 F-5Fs and 12 RF-5Es were eventually built by Northrop. More were built under license overseas: 91 F-5Es and -Fs in Switzerland, 68 by Korean Air in South Korea, and 308 in Taiwan. The F-5 proved to be a successful combat aircraft for U.S. allies, but had no combat service with the U.S. Air Force. The F-5E evolved into the single-engine F-5G, which was rebranded the F-20 Tigershark. It lost out on export sales to the F-16 in the 1980s.

Variants

Single-seat versions

N-156F
Single-seat fighter prototype. Only three aircraft were built.

YF-5A
The three prototypes were given the U.S. Air Force designation YF-5A.

F-5A
Single-seat fighter version of F-5, originally without radar, but was later equipped with AN/APQ-153 radar during upgrades.

F-5A (G)
Single-seat fighter version of the F-5A for the Royal Norwegian Air Force.

XF-5A
This designation was given to one aircraft used for static tests.

A.9
Designation of Spanish built F-5A which served in the Ejército del Aire

B.Kh.18
Thai designation of the F-5A

B.Kh.18B
Thai designation of the F-5E

F-5C Skoshi Tiger
12 F-5A Freedom Fighters, were tested by the U.S. Air Force for four and a half months in Vietnam.

F-5E Tiger II
Single-seat fighter version with AN/APQ-159 replacing earlier AN/APQ-153 in F-5A.

F-5E Tiger III
Upgraded version of the F-5E in use by the Chilean Air Force, with EL/M-2032 radar replacing the original AN/APQ-159.

F-5E/F
A single Swiss Air Force F-5E with F-5F Wings. Currently (2011), this aircraft is part of the Museum at Meiringen AFB

F-5G
The temporary designation given to the F-20 Tigershark, armed with General Electric AN/APG-67 radar.

F-5N
Ex-Swiss Air Force F-5Es used by the U.S. Navy as "aggressor" aircraft, with AN/APG-69 replacing the original AN/APQ-159. Intended to replace high-time USN/USMC F-5Es in the adversary role, and see service through to 2015.

F-5S
Upgraded version of the F-5E in use by the Republic of Singapore Air Force, equipped with the Galileo Avionica's FIAR Grifo-F X-band radar and are capable of firing the AIM-120 AMRAAM.

F-5T Tigris
Upgraded version of the F-5E of Royal Thai Air Force by Israel, also armed with EL/M-2032.

F-5EM
Upgraded version of the F-5E of Brazilian Air Force armed with Italian Grifo-F radar.

F-5TIII
Upgraded version of the F-5E, in service with the Royal Moroccan Air Force.

F-5E Tiger 2000
Upgraded version of Taiwan AIDC,equipped with the GD-53 radar, are capable of firing the TC-2 Sky Sword II, MIL-STD-1553B Link and GPS/INS.

Reconnaissance versions

RF-5A
Single-seat reconnaissance version of the F-5A fighter. Approximately 120 were built.

RF-5A (G)
Single-seat reconnaissance version of the F-5A fighter for the Royal Norwegian Air Force.

RF-5E Tigereye
Single-seat reconnaissance version of the F-5E fighter. The RF-5E Tigereye was exported to Saudi Arabia and Malaysia.

RF-5E Tigergazer
Seven upgraded single-seat reconnaissance version of the F-5E for Taiwan by ST Aerospace.

RF-5S Tigereye
Single-seat reconnaissance version of the F-5S for the Republic of Singapore Air Force.

AR-9
Spanish reconnaissance aircraft

B.TKh.18
Thai designation of the RF-5A

Two-seat versions

AE.9
Spanish designation of the SF-5B

B.Kh.18A
Thai designation of the F-5B

B.Kh.18C
Thai designation of the F-5F

F-5-21
Temporarily designation given to the YF-5B.

YF-5B
One F-5B was fitted with a 5,000 lbf (2,268 kgf) General Electric J85-GE-21 engine, and used as a prototype for the F-5E Tiger II.

F-5B
Two-seat fighter version for the Republic of Korea Air Force, armed with AN/APQ-157 radar.

F-5B(G)
Two-seat trainer version of the F-5B for the Royal Norwegian Air Force.

F-5B M
Two-seat trainer version in use by the Spanish Air Force for air combat training.

F-5D
Unbuilt trainer version.

F-5F Tiger II
Two-seat trainer version of F-5E Tiger II, AN/APQ-167 radar tested, intended to replace AN/APQ-157, but not carried out.

F-5F Tiger III
Upgraded trainer version of the F-5F in use by the Chilean Air Force.

F-5T
Upgraded F-5F in use by the Republic of Singapore Air Force.

F-5FM
Upgraded trainer version of the F-5F for the Brazilian Air Force.

Specifications (F-5E Tiger II)

General characteristics

Crew: 1
Length: 47 ft 4¾ in (14.45 m)
Wingspan: 26 ft 8 in (8.13 m)
Height: 13 ft 4½ in (4.08 m)
Wing area: 186 ft² (17.28 m²)
Airfoil: NACA 65A004.8 root, NACA 64A004.8 tip
Empty weight: 9,558 lb (4,349 kg)
Loaded weight: 15,745 lb (7,157 kg)
Max. takeoff weight: 24,722 lb (11,214 kg)
Powerplant: 2 × General Electric J85-GE-21B turbojet
Dry thrust: 3,500 lbf (15.5 kN) each
Thrust with afterburner: 5,000 lbf (22.2 kN) each
* Zero-lift drag coefficient: 0.0200
Drag area: 3.4 ft² (0.32 m²)
Aspect ratio: 3.86
Internal fuel: 677 U.S. gal (2,563 L)
External fuel: 275 U.S. gal (1,040 L) per tank in up to 3 tanks

Performance

Maximum speed: 917 kn (Mach 1.6, 1,060 mph, 1,700 km/h)
Range: 760 nmi (870 mi, 1,405 km)
Ferry range: 2,010 nmi (2,310 mi, 3,700 km[98])
Service ceiling: 51,800 ft (15,800 m)
Rate of climb: 34,400 ft/min (175 m/s)
Lift-to-drag ratio: 10.0

Armament

Guns: 2× 20 mm (0.787 in) M39A2 Revolver cannons in the nose, 280 rounds/gun
Hardpoints: 7 total (only pylon stations 3, 4 and 5 are wet-plumbed): 2× wing-tip AAM launch rails, 4× under-wing & 1× under-fuselage pylon stations with a capacity of 7,000 pounds (3,200 kg) and provisions to carry combinations of:

Rockets:

2× LAU-61/LAU-68 rocket pods (each with 19× /7× Hydra 70 mm rockets, respectively); or
2× LAU-5003 rocket pods (each with 19× CRV7 70 mm rockets); or
2× LAU-10 rocket pods (each with 4× Zuni 127 mm rockets); or
2× Matra rocket pods (each with 18× SNEB 68 mm rockets)

Missiles:

4× AIM-9 Sidewinders or 4× AIM-120 AMRAAM air-to-air missile
2× AGM-65 Maverick air-to-surface missiles
AA-8 Aphid, AA-10 Alamo, AA-11 Archer and other Russian/Chinese AAMs (Iranian ver.)
Bombs: A variety of air-to-ground ordnance such as the Mark 80 series of unguided bombs (including 3 kg and 14 kg practice bombs), CBU-24/49/52/58 cluster bomb munitions, napalm bomb canisters and M129 Leaflet bomb, and laser-guided bombs of Paveway family.

Other:

Up to 3× 150/275 U.S. gallon Sargent Fletcher drop tanks for ferry flight or extended range/loitering time.
2× GPU-5/A 30mm cannon pods (fitted only on Thai F-5s).

Avionics

Emerson Electric AN/APQ-153 radar on early batch of F-5E
Emerson Electric AN/APQ-159 radar on later production F-5E
AN/AVQ-27 Laser Target Designator Set (LTDS), for F-5B and F-5F only.

ΠΗΓΕΣ :

(1)  http://el.wikipedia.org/wiki/Northrop_F-5

(2)  http://en.wikipedia.org/wiki/Northrop_F-5

(3)  http://www.airliners.net/search/photo.search?cx=partner-pub-8297169501225184%3Aa05n2n-tzky&ie=ISO88591&q=Northrop+F5&sa=Submit&search_active=1&search=&sheadline=&search_field=datedesc&submit=&siteurl=www.airliners.net%2Faircraft-data%2F&ref=&ss=